مقاومت به لپتین از بیماریهای شدید ریه در افراد دیابتی جلوگیری می کند

بر اساس نتایج کار تحقیقاتی دانشمندان دانشگاه شیگاکو مقاومت به لپتین ، پروتئینی که نقش کلیدی در تنظیم متابولیسم و اشتها بازی می کند، ممکن است به جلوگیری از بروز سندرم دیسترس تنفسی حاد یا Acute Respiratory Distress syndrome یا (ARDS ) و جراحت حاد ریوی (ALI یا (acute lung in jary   در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کمک کند.

در این تحقیق به مقاومت به لپتین که یک خصوصیت شایع در دیابت است، اشاره شده است . دانشمندان معتقدند که مقاومت به لپتین از تشکیل بافت های غیر قابل انعطاف ، الیافی شکل در ریه که منجر به بیماری ALI و ARDS می شود جلوگیری می کند.یافته های این تحقیق بصورت آنلاین در دسترس است و در روژنال American jounal of Respiratory and critical care Medicine به چاپ خواهد رسید.

نویسنده ی این مقاله دکتر Mutlu می گوید: قبلاً این فرضیه که بالا بودن قند خون که مشخصه ی دیابت است سبب کاهش ابتلأ بیماران دیابتی به بیماری ARDS می شود، وجود داشت، اما با توجه به نتایج مطالعات بعدی که بر وخیم تر شدن جراحت و التهاب ریه بر اثر هایپرگلایسمی اشاره داشت ، موضوع اول بصورت فرضیه باقیمانده بود تا اینکه تحقیقات اخیر این فرضیه که هایپرگلایسمی سبب مقاومت به لپتین و محافظت بیماران مبتلا به دیابت در برابر بیماران ARDS می شود را تأیید نمود. بیماری جراحت حاد ریوی (ALI) و سندرم دیسترس تنفسی حاد (ARDS) دو وضعیت کلینیکی  شایع هستند که سالانه دویست هزار نفر را در آمریکا تحت تأثیر قرار می دهد که 40 درصد از این افراد می میرند.

عفونت شدید یا sepsis علت اصلی ابتلأ به ALI و ARDS است، درمانهای مستقیمی برای ALI و   ARDS وجود ندارد تنها درمانهای نگهدارنده و حمایتی نظیر ونتیلاسیون مکانیکی برای این بیماران ارائه می شود. برخی از بیماران مبتلا به ARDS دچار اسکار ریوی می شوند که نشانه ی وخیم تر شدن وضعیت بیماری در آینده است.

در مطالعات قبلی مشخص گردید که افراد مبتلا به دیابت 50 در صد کمتر از افراد غیر دیابتی به بیماری ALI مبتلا می شوند و بیماران دیابتی که به ALI مبتلا می شوند نسبت به افراد غیر دیابتی کمتر بر اثر این عارضه جان خود را از دست می دهند.

مبتلایان به دیابت نوع 2 مقاومت شدیدی به سیگنال لپتین دارند (مقدار هورمون لپتین زیاد است اما نمی تواند عملکرد طبیعی خودش را در افراد مبتلا به دیابت نشان دهند).

در این تحقیق با دادن بلیومایسین به موشهای دیابتی و غیر دیابتی به بیماری ALI و فیبروز مبتلا شدند، نمونه هایی از بافت ومایع ریوی این حیوانات تهیه گردید و برای فیبروز و مقدار لپتین و مقدار TGF-B (transforming growth factor – beta) که تنظیم کننده ی اصلی تشکیل فیبروز ریوی است، مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی ارتباط بین غلظت لپتین و ابتلأ به بیماری ARDS در انسان، نمونه هایی از مایع ریوی بیماران مبتلا به ARDS و افرادی که بیماری ریوی مبتلا نبودند، اما تحت ونتیلاسیون مکانیکی ریوی قرار داشتند، جمع آوری شد و مقدار لپتین و TGF-B در آنها اندازه گیری گردید. محققین دریافتند  در حالی که موشهای غیر دیابتی به فیبروز ریوی مبتلا شدند، هیچگونه علامتی از ابتلأ به فیبروز ریوی بعد از استفاده از بلیومایسین در موشهای دیابتی دیده نمی شد.

در موشهای غیر دیابتی همچنین اسکار ریوی 6 برابر نسبت به موشهای دیابتی بیشتر شده بود. بطور مشابه در نمونه های تهیه شده از مایع ریوی در انسان مقدار لپیتن در بیماران مبتلا به ARDS نسبت به بیمارانی که به بیماری ریوی مبتلا نیستند، 6 برابر بیشتر است.

ما دریافتیم که در موشهای چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 که مقاوم به لپتین هستند به علت از بین رفتن فعالیت رسپتورهای لپتین مقاومت به لپتین ایجاد شده و کمتر به اسکار قلبی و جراحت های قلبی مبتلا می شوند.

دکتر Mutlu می گوید: ما شواهدی یافتیم که در آن لپتین سیگنال را از طریق TGF-B که نقش اصلی در فیبروز ریوی را بازی می کند، تکمیل می نماید.

در بیماران مبتلا به ARDS که چاق نیستند ، میزان لپتین بالا بوده و باعث نتایج کلینیکی ضعیف نظیر مرگ و طولانی شدن مدت ابتلأ به ابن بیماری می گردد.

دکتر Mutlu می گوید: بر اساس نتایج این مطالعات ، درمانهایی براساس پیشگیری و کاهش شدت ARDS و ALI از طریق افزایش مقاومت به لپتین در آینده ابداع خواهد شد.

لپتین یک هدف درمانی مهم است. به دلیل تأثیرات طبیعی آن بروی مغز دارد، به سادگی می توان داروهایی بر این اساس طراحی نمود که از رسیدن لپتین به مغز جلوگیری نماید.

دکتر Mutlu معتقد است: برای بررسی نتایج و بررسی سیگنال های لپتین بروی ایجاد جراحت و فیبروز در سایر ارگان ها نیاز به مطالعات گسترده تری بروی تأثیرات لپتین و نتایج آن در بیمارانی که از ARDS رنج می برند،  وجود دارد.

منبع: www.sciencedaily.com